Het is alweer maandag, o wat vliegt de tijd
We trekken er op uit. We nemen Metrolijn 5 richting Casa del Campo. Het wemelt daar van de attracties. Als je hier als toerist of als zoeker van vreugde en plezier, niet aan je trekken komt dan heb je aardig wat aan de hand. De perfecte locatie voor een week familiaal vermaak en dat soort van aangelegenheden. Het heeft iets weg van een walibi ,een zoo van Antwerpen en doe er nog maar een ‘de ster’ of 2 uit Sint-Niklaas bij en als je dat allemaal in het Zonienwoud zet, dan heb je ongeveer wat er hier aan de hand is. Serieuze investeringen als je het mij vraagt maar goed het is hier. En dan is er dat meer ( aan metrostation Lago) waar je spontaan bij gaat dagdromen. Ik was eerst een kijkje gaan nemen aan de zoo, leek me mooi maar was niet zo interessant (gezien ook mijn doel van vandaag) om er nog 2 uur in rond te wandelen (twas kort tegen sluitingsuur). Ik ging op zoek naar de plaats waar vanaf volgende week ging uitgevochten worden wie het nummer 1 was in het vrouwentennis. Waar zal ons Justineken het beste van zichzelf geven en vooral, hoe ziet het er daar allemaal uit. Wel mensen, het ziet er geweldig uit. Alles is zowaar indoor en het situeert zich aan het glazen paleis, een 500 meter van het meer. Mooi is het. De natuur en al wat er te beleven valt is heus mooi om zien. Met een karrenvracht aan foto’s trok ik verder. Bij het meer aangekomen was ik al dichter bij mijn doel. Het moet echter gezegd: ik was nog steeds op een dwaalspoor, terwijl al wel 5 mensen beweerden te weten waar ik moest zijn. Na het meer al van 8 kanten te hebben gezien besloot ik de grove middelen in te zetten en het te vragen aan een kajakker op het water. De man in kwestie stuurde mij naar de overkant van het meer en dan moest ik op de heuvel gaan en dan zou ik de tenniscourts zien liggen. Ik ging op de heuvel en jawel, ik zag tenniscourts. Mijn eerste bedenking die ik maakte was of de schaal van dit tenniscourtpark voldeed aan de voorwaarden van een masterstornooi. Op de velden waren kinderen aan het trainen en een of andere tweelingbroer van Rafa Nadal aan het oefenen. Er was een klein gebouw (precies de kantine van de korfbal van Appels) dat moest dienst doen als opvangkamer en douches. Ik wist aan mijn neus dat ik fout zat. Er stopte een wagen aan de parking (die zo groot was al de parking van den aldi in Schoonaarde). De meneer die uitstapte leek me verstandig genoeg om te weten wat ik zocht. Ik zat helemaal fout. Ik moest de overkant zijn. Het was 15 minuten lopen werd me door deze heer ingepraat. Ik begon er de rittepetitjes van te krijgen. Dus ik weer van de heuvel en richting meer. En plots liep het daar… personeel van het domein. Die mevrouw noemde Piz ( en daar is voor de rest niks mis mee) en ze wist in haar allerbeste Engels efkes uit te leggen dat ik aan het kleine ronde puntje voor het meer naar rechts moest. Aaaaaaah, maar dat was fijn om weten. Oja, zeer fijn om weten. Ik ging op wandel, maar nu komt het. Ik was nog geen 20 meter ver of er stopte een toeterende auto. Ik moest instappen, ik kreeg een privé-rondleiding. Cool was dat zeg. Door elke onoverkomelijke barriere reed zij op haar dooie gemak door. Ze wist me te vertellen dat het mij nooit ging lukken om dit allemaal te zien zonder een personeelslid. Ik vroeg haar waarom ik de eer had en zij antwoordde dat dat was omdat ik er zeer vriendelijk uitzag. Ik moet u niet vertellen dat ik vol ongeduld zat uit te kijken naar wat ik zou te zien krijgen. Ik mag zeggen dat het er allemaal heel mooi uit ziet. Foto’s heb ik maar ze zijn niet bepaald scherp. Het was een fijne ervaring om het hele gebeuren al eens op voorhand te zien. Daarna nog afgezakt naar het museo de jamon voor een boterham met buighesp zoals ze die alleen in Spanje verkopen. Toen rinkelde mijn telefoon en vroeg Sainah of ik zin had om wat te gaan drinken. Natuurlijk, the yeti is always ready for fiesta. Een normaal mens denkt dat dat de afsluiter is van de avond, maar the yeti belandde om onverklaarbare reden weer bij de chinezen en het was weer fiesta. En zo besloten we een prachtige maandag.
Preview voor morgen:
--> Bakkerij Jos van het Madrileense Achter-het-hoekse doet zaken
(The yeti and the cake)
--> Schoon volk in het circus
( Vips in town )
We trekken er op uit. We nemen Metrolijn 5 richting Casa del Campo. Het wemelt daar van de attracties. Als je hier als toerist of als zoeker van vreugde en plezier, niet aan je trekken komt dan heb je aardig wat aan de hand. De perfecte locatie voor een week familiaal vermaak en dat soort van aangelegenheden. Het heeft iets weg van een walibi ,een zoo van Antwerpen en doe er nog maar een ‘de ster’ of 2 uit Sint-Niklaas bij en als je dat allemaal in het Zonienwoud zet, dan heb je ongeveer wat er hier aan de hand is. Serieuze investeringen als je het mij vraagt maar goed het is hier. En dan is er dat meer ( aan metrostation Lago) waar je spontaan bij gaat dagdromen. Ik was eerst een kijkje gaan nemen aan de zoo, leek me mooi maar was niet zo interessant (gezien ook mijn doel van vandaag) om er nog 2 uur in rond te wandelen (twas kort tegen sluitingsuur). Ik ging op zoek naar de plaats waar vanaf volgende week ging uitgevochten worden wie het nummer 1 was in het vrouwentennis. Waar zal ons Justineken het beste van zichzelf geven en vooral, hoe ziet het er daar allemaal uit. Wel mensen, het ziet er geweldig uit. Alles is zowaar indoor en het situeert zich aan het glazen paleis, een 500 meter van het meer. Mooi is het. De natuur en al wat er te beleven valt is heus mooi om zien. Met een karrenvracht aan foto’s trok ik verder. Bij het meer aangekomen was ik al dichter bij mijn doel. Het moet echter gezegd: ik was nog steeds op een dwaalspoor, terwijl al wel 5 mensen beweerden te weten waar ik moest zijn. Na het meer al van 8 kanten te hebben gezien besloot ik de grove middelen in te zetten en het te vragen aan een kajakker op het water. De man in kwestie stuurde mij naar de overkant van het meer en dan moest ik op de heuvel gaan en dan zou ik de tenniscourts zien liggen. Ik ging op de heuvel en jawel, ik zag tenniscourts. Mijn eerste bedenking die ik maakte was of de schaal van dit tenniscourtpark voldeed aan de voorwaarden van een masterstornooi. Op de velden waren kinderen aan het trainen en een of andere tweelingbroer van Rafa Nadal aan het oefenen. Er was een klein gebouw (precies de kantine van de korfbal van Appels) dat moest dienst doen als opvangkamer en douches. Ik wist aan mijn neus dat ik fout zat. Er stopte een wagen aan de parking (die zo groot was al de parking van den aldi in Schoonaarde). De meneer die uitstapte leek me verstandig genoeg om te weten wat ik zocht. Ik zat helemaal fout. Ik moest de overkant zijn. Het was 15 minuten lopen werd me door deze heer ingepraat. Ik begon er de rittepetitjes van te krijgen. Dus ik weer van de heuvel en richting meer. En plots liep het daar… personeel van het domein. Die mevrouw noemde Piz ( en daar is voor de rest niks mis mee) en ze wist in haar allerbeste Engels efkes uit te leggen dat ik aan het kleine ronde puntje voor het meer naar rechts moest. Aaaaaaah, maar dat was fijn om weten. Oja, zeer fijn om weten. Ik ging op wandel, maar nu komt het. Ik was nog geen 20 meter ver of er stopte een toeterende auto. Ik moest instappen, ik kreeg een privé-rondleiding. Cool was dat zeg. Door elke onoverkomelijke barriere reed zij op haar dooie gemak door. Ze wist me te vertellen dat het mij nooit ging lukken om dit allemaal te zien zonder een personeelslid. Ik vroeg haar waarom ik de eer had en zij antwoordde dat dat was omdat ik er zeer vriendelijk uitzag. Ik moet u niet vertellen dat ik vol ongeduld zat uit te kijken naar wat ik zou te zien krijgen. Ik mag zeggen dat het er allemaal heel mooi uit ziet. Foto’s heb ik maar ze zijn niet bepaald scherp. Het was een fijne ervaring om het hele gebeuren al eens op voorhand te zien. Daarna nog afgezakt naar het museo de jamon voor een boterham met buighesp zoals ze die alleen in Spanje verkopen. Toen rinkelde mijn telefoon en vroeg Sainah of ik zin had om wat te gaan drinken. Natuurlijk, the yeti is always ready for fiesta. Een normaal mens denkt dat dat de afsluiter is van de avond, maar the yeti belandde om onverklaarbare reden weer bij de chinezen en het was weer fiesta. En zo besloten we een prachtige maandag.
Preview voor morgen:
--> Bakkerij Jos van het Madrileense Achter-het-hoekse doet zaken
(The yeti and the cake)
--> Schoon volk in het circus
( Vips in town )
--> Wereldpremiere in Madrid
(The Yeti eet met stokjes)
Meer weten en meer zien. Slechts 1 adres http://theadventuresoftheyeti.blogspot.com/
Adios Amigos
Meer weten en meer zien. Slechts 1 adres http://theadventuresoftheyeti.blogspot.com/
Adios Amigos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten