Vandaag 13 oktober : Dag 5

Help!! Vandaag heb ik echt een degout opgelopen. Eentje van kunst dan nog wel. En dan vraag je jezelf af, doet dat pijn? Het antwoord is in die zin ontstellend dat ik wat voelde rammelen. Ik heb mijn creatief brein, dat na vandaag blijkbaar een heel eigen leven ging leiden terug proberen op zijn plaats zetten met de hulp van seconde lijm en gaffa tape maar het was eerder een poging dan een gelukte kans. Het ging wel hard. Vandaag stond ik op en had ik absoluut geen zin om mijn hoofdtelefoon van mijn hoofd te doen (phil collins & daft Punk, mijn 2 beste hoofdtelefoonvrienden)of om überhaupt uit mijn bed te komen, maar dat kuismieke, waarover ik reeds wat vertelde, besliste daar toch wel weer anders over.Dus was ik uit mijnen tram en begon de dag. Ik deed mijn eerste poging om Fré (mijn tourmaat), de selfmade cursus Spaans aan de hand te doen. Ik gaf hem mijn ‘Spaans voor Dummies’ maar dat bleek vergeefse moeite zei hij ’s avonds. Ach, het komt wel. Ik ging op wandel ( gsm vergeten, enfin onbereikbaar tot en met). Metrootje in ( nummer 5 en 3 vandaag, maar dat zegt jullie nog niets natuurlijk) en metrootje uit bij Atocha. En we gingen op stap. Eerste stopplaats. Het illustere prado. Een mastodont van een gebouw is dat, waar je kunst vindt dat het je oren uitkomt. Een ticketje kost 6 euro (voor de geinteresseerden) je gaat binnen langs de zijkant onder het alziende oog van Goya, wiens standbeeld daar prijkt. Je bent in een halfrond en je moet eerst voorbij een metaaldetector. De security loopt rond met knuppels en handboeien dus je gedraagt je best. Dan heb je 4 desken: de infotel desk (alwaar je zo een audioguide kan huren), de education desk (als je met je school even langs komt), de art-desk ( voor specifieke kunstvragen) en tot slot de infodesk ( voor een plan van het museum en de klassieker der klassiekers: Meneer, waar is het toilet hier?). Die laatste moest ik hebben. Ik zie u door het computerscherm heen knikken dus u kunt er zich iets bij voorstellen. Ik was eindelijk binnen. Wat ik u nu ga vertellen dat geloofd u niet, dat moet u zelf komen ontdekken. Dit is echt teveel voor een gewoon mens. Wou je een Rubens zien, en dan nog liefst ‘de 3 gratiën’. Hier is het mogelijk. Ik ben groot, maar de werk is groter. Geloof het of niet maar Van Ostade, Van Dyck, Brueghel, Bosch, Botticelli, Tintoretto, Rembrandt, Goya en Velàzquez. Sorry, als ik iemand vergat. Een heel erg mooie schilderij vond ik wel ‘The garden of earthly delights’ van Hieronymus Bosch. Ik kan er wel 2 uur naar staan kijken en toch altijd nieuwe dingen zien. Ik kwam buiten en ik dacht dat ik de wereld had zien voorbijflitsen, zo mooi was het. Tijd voor een verademing dacht ik bij mezelf. Die verademing vond ik er net naast. De Jardin Botanique is een tuin, waar mijn moeder zou van dromen, maar die ik niet wil onderhouden ( kzou gewoon niet rondkomen ).Bloemen die tot de verbeelding spreken en bomen in alle soorten, zelfs palmbomen. De rust is er geweldig. Op een bankje in de zon, gazetje lezen. Ik ben er ook de madrileens vrouwenbond tegen het lijf gelopen die blijkbaar in een discussie verwikkeld geraakt waren, dat het stille fontijntje dat er op dat ronde pleintje stond a.h.w. zwaarder begon te kabbelen. Er liep ook een tentoonstelling daar. Met een reeks foto’s en een song daar omheen werd de mens en de aarde met haar problemen voorgesteld. Mooie tentoonstelling, hard langs een kant, geloofwaardig langs een andere kant. De titel was Hard Rain. En dan ging het verder door de natuur richting de uitgang van dit tuintje. Mooi. Volgende halte. Honger. Zoals aangekondigd: Burger King. Dienen Tendercrisp hadden ze vernieuwd. Geeft er een lap op: met mosterdmayonaise en honing. Mijn eerste reactie: Ok dan… Op gevaar van eigen leven bestel ik eentje. Die mevrouw vroeg, tot eigen ontsteltenis, tot 2 maal toe of ik echt geen giganticomenu wou, terwijl ik duidelijk een klein menu wou. Je moet dingen in je leven durven scheiden. Groot is niet noodzakelijk een groot menu. Het is niet dat het super is maar het geeft een ander toetsken dienen honing. Klaar. Tijd voor iets nieuws. Ik moet toegeven, ze hadden me op voorhand gewaarschuwd voor wat ik nu ging doen. Let op spraken ze, ‘je komt er met een heftige dégout buiten’. Ik wou en ik zou zelf beslissen wat mij dégouteerde en wat niet. Ik ging naar Thyssen-Bornemisza. Met de kennis die ik nu heb mag je het voor mij gerust het huis der kunstgoden noemen. Je komt binnen eerst een poort door en dan een zaal binnen, die zalmrose ( bijna oranje geschilderd is). Voor mij geen temporary exhibitions, enkel the real stuff. Een ticketje kost ook hier 6 euro ( alweer voor de geïnteresseerden ). Als je graag weggeblazen wordt, is het op dit 3 verdiepingen hoog gebouw dat je moet zijn. Je begint op de tweede verdieping en komt zo terug naar de ingang . Op de tweede verdieping is het al onmiddellijk tijd voor Van Eyck en Memling. Om zot te worden. Dan denk je, dat was het voor deze verdieping maar dan komt er ineens nog een Titiaan langs en een Caravaggio. Het moet kunnen blijkbaar. En dan denk je, dat was het. Nee, je bent mis. Ze smijten der nog is een Rubens bovenop. Ik, totaal van de kaart, naar de eerste verdieping.Wie kom ik daar tegen: Hals, Manet, Pissarro & Degas. Ik kreeg kippenvel van die laatste schilderij : The swaying dancer van Edgar Degas. In 1 woord: Waaw!! En dan sta je daar dus voor. Dus, echt zo op 15 cm van uw neus hangt die schilderij die hij maakte. Raar.
Als ze je dan ( met nog 15 meter gang te gaan) trakteren op Monet, Cezanne,Van Gogh en Toulouse-Lautrec dan is het gedaan met je realiteitsbesef. Andersom kan je natuurlijk ook redeneren, dat je realiteitsbesef groter wordt vanuit dat perspectief bekeken dat er nog mensen bestaan die echt wonderen op papier kunnen vastleggen met verf, water en olie. Even stilstaan bij twee megaferme werken. De watermolen ( Van Gogh) vind ik een heel mooi werk. Ik denk echter dat het een beetje duur is voor op mijn kamer. En van Toulouse-Lautrec is het toch echt wel de roodharige met de witte blouse ( doet me aan men zus denken) die je doet inzien hoe mooi kunst kan zijn. Ach ja. En dan denk je echt nu heb ik het gezien t’is mooi geweest en ik ben lichtelijk in de dégoutsfeer maar het valt allemaal nog wel heel goed mee. Dat is het geval tot je begint aan de ground floor. Nu is het echt alle register open. START! Modigliani, Picasso, Léger,Popova, Lissitzky,Moholy-Nagy, Miro, Kandinsky, Rotko, Dali en Modrian. En dan ben ik er nog vergeten ook. Roy Liechtenstein bijvoorbeeld. Het aller-aller-allerbeste gewoon. Mag ik is wat suggereren. Je zet je walkman op en loopt door de ground floor van dit museum en de muziek die speelt is Nessum Dorma uit Tosca van Pucinni. Ik kan u vertellen, het is om waanzinnig van te worden. Even een paar bedenkingen toch. We zijn in de afdeling van het experimenteel avant-garde gedoe met bv. Piet Mondrian. Het wereldbekende schilderij New York City, New York wil ik toch even benaderen. Ik heb hier in Madrid, in onze Toolcase een paar rollen gaffa mee. Wel , luister: Ik maak mezelf een doek, ik verf 1 kotteken geel en voor de rest plak ik er rechte stroken (geel, rode,zwarte en blauwe) gaffa op en ik heb hem ook gemaakt. Er is echter één probleem, er was iemand u voor. Die man was waarschijnlijk afficheplakker van beroep en had wat tape teveel in een paar kleuren. Als je dan ergens hoort dat de straten in New York allemaal recht zijn en dat er een chinees daar een huis heeft gebouw. Enkel en alleen dan mijn beste vrienden kan je een compositie maken die enigszins gelijkt op die van Mondrian. Een Dali is dan weer heel scherp getekend. Zijn ervaring op het doek over ‘1 seconde voor je wakker wordt uit een droom’ is op zijn minst gezegd geslaagd. Die vind ik trouwens heel mooi. Liechtenstein is dan weer hypermodern en zijn ‘Women in the Bath’ had net zo goed de allernieuwste barbiepop kunnen voorstellen. Zo, ik wandelde buiten en had vandaag zo perplex gestaan dat ik buiten op het bankje even moest gaan zitten. Dit was zonder meer een speciale dag in het leven. De dag waarop ik kunst zag zoals een mens enkel kan omschrijven wat het is, als hij ook zelf dusdanig wat gezien heeft dat in die mate opweegt tegen wat hij zelf ook kan, dat hij een gevoel van creatieve explosie doormaakt. M.a.w een dag die in het geheugen gegrift blijft staan. Zo een dag waarop je luidkeels zou becommentariëren: Leest de gazet! Het was in orde. En nu tijd voor ontspanning. En het ging naar de Dome van Basketball Club Real Madrid. Tot overmaat van ramp was enkel het clubhuis open en de zaal niet. Dus die zaal is voor een andere keer maar kheb wel een foto mogen nemen met de ULEB-cup en das heeeeeeel fijn. Aanschouw één van de mooiste basketbalbeker die er zijn. Toen ben ik dan maar terug afgezakt naar Circo Price alwaar het weer tapasavond bleek te zijn. De hele meute bijeen en dat onder het gezang van een Nederlandse hoogvlieger, die toevalligerwijs Andre Hazes heet. Als je daar nog aan toevoegt dat er wijn aanwezig was en ook nog en gitaar,mondharmonica en een accordeon dan zit het spel op de wagen. Tot slot nog even een boom opzetten over de madrileense straatmuzikanten, bij ons( in België) zijn dat mensen die enkel een instrument hebben, hier vinden ze ht normaal dat die mensen door een heel geluidssysteem versterkt zijn. raar volk hier. Zo een violist met een knoert van een box ernaast en dan zo een violenkist met 20 centjes en 50 centjes. Gewoon helemaal zot deze stad. Zo mensen ik ga u laten. Dit was een hele portie typen, zijn er foutjes ingeslopen dan haal ik er die nog wel uit.

Check het op http://theadventuresoftheyeti.blogspot.com/

Preview voor morgen

--> Rode saus in Reuzenland en ook nog slingers, is er iemand jarig?
(The yeti maakt spaghetti in Madrid)
--> Greenpeace in Spanje er verdwijnt vlees met hopen
(The yeti in Museo de jamon)

U ziet en hoort het morgen in een nieuwe ‘Vandaag’

Adios Amigos

The Yeti